Les paparités grecques

Βρέχει, λατρεμένοι μου. Ω ναι, βρέχει και μου πανικοβάλλεστε μαζικά παρ'όλο που δεν υπάρχει λόγος. Η σωτηρία έρχεται από μία κομψή (συνήθως) εφεύρεση, κατασκευασμένη από σιδεράκια και αδιαπέραστο στο -μολυσμένο από τα παράγωγα των ανθρώπινων μαλακιών- ύδωρ ύφασμα και ακούει στο όνομα "ομπρέλα". Την ξέρετε ήδη; Άχουυυυ σοβαρά; Προσωπικά και μετά από πρόσφατη εμπειρία, αμφιβάλλω και επειδή έχετε καταντήσει πιο απειλητικοί κι από τις τσιτωμένες από το κρύο ρώγες, θα σας δώσω μερικές απλές οδηγίες χρήσης.
Η ομπρέλα λοιπόν, είναι προορισμένη για να προστατέψει την κασίδα μας από τις ανίλεες βροχοπτώσεις. Είναι κατά βάση αντικείμενο πολλών χρήσεων, εκτός βέβαια κι αν είναι αγορασμένη από καλάθι προσφιλέστατου εξ' Ασίας προερχομένου μικροπωλητού, που το μόνο που μπορεί να πει (ο μικροπωλητής, όχι η ομπρέλα) είναι "τλία ευλώ". Επομένως, την ανοίγουμε όταν βρέχει και μόνο τότε. Το να την ανοίξουμε έχοντας απλώς την υποψία ότι θα βρέξει, εντάσσεται στη γενικότερη κατηγορία "τραγική παπαριά". Ομοίως, το να την ανοίξουμε μετά τη βροχή, ανήκει στην ίδια κατηγορία.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που ξεπερνά αυτήν την κατηγορία και τοποθετείται σε περίοπτη θέση στην κατηγορία "οκ, η μαλακία που σε δέρνει δεν παίζεται!" κι αυτό είναι το να κυκλοφορείς με ανοιχτη ομπρέλα ενώ βρέχει, κάτω από υπόστεγο. Φυσικά υπάρχει και η μεγάλη ελληναριά, που είναι το να περιμένεις να σου κάνουν και χώρο για να περάσεις. Θα σου το πω καθαρά κι ελπίζω ότι δε σου έχει κάνει η Βροχοπούλου κατάληψη στο κεντρικό νευρικό σου σύστημα και ότι θα με καταλάβεις: ιτ'ς ε νόου-νόου!!
Κι εδώ θέλω να απευθύνω κάλεσμα σε όλους τους μη φέροντες ομπρέλα αναγνώστες του βλογ μας: Λαχανάκια μου, όταν βλέπετε ιδίοις όμμασι τέτοιου είδους παπαριές, μην τις υποστηρίζετε αλλάζοντας δρόμο για να περάσουν τα ομπρελοφόρα καγκουρό, ρισκάροντας να βραχείτε de plus. Αντιθέτως, συνεχίστε πρόσω ολοταχώς, μέχρι να αντιληφθούν τα μονοκύτταρα ότι από τη στιγμή που κουβαλούν ομπρέλα, οφείλουν να αποδείξουν τη χρησιμότητά της βρέχοντάς την. Εν ανάγκη, δώστε και καμιά σπρωξά-είναι φοβερή εκτόνωση! Ορίζουμε δε, μετά περισσής τιμής και υπερηφανείας την 19η Νοεμβρίου ως μέρα μνήμης της πρώτης επισήμου μάχης ενάντια σε μία από τις έχουσες τη βαρύτητα θεσμού ελληνικές παπαριές.
Aux armes, λαχανάκια μου, aux armes!