Μπορντέλο προς πώλησιν (παρτ ουάν)

«Γεια σου, είμαι ο Μπάμπης ο μεσίτης (κατά το «ο Μπάμπης ο σουγιάς; ΟΥΑΟΥ!) και αύριο θα έρθουν δύο κυρίες να δούνε το σπίτι.» Το σπίτι, ναι. Λες και μιλούσε για έπαυλη με ιδιωτικό δάσος. Αντιθέτως, το σπίτι μου είναι à peine 30 τετραγωνικών και προφανώς το μπάνιο μου είναι όσο ένα πλυντήριο (άντε και λιγάκι μεγαλύτερο γιατί αν δεν παινεύεις το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει), ενώ το μήκος του μπαλκονιού είναι 4rex, όπου rex το μήκος μίας συσκευασίας rexona men. Η δε θέα είναι ένα καθαρά μεγαλοαστικό τοπίο, κάτι που εμένα με καλύπτει απόλυτα, όπως και το όλο ανσάμπλ, υδροχόος γαρ, άρα και αντικομφορμιστής και μποέμ (ναι είναι συνώνυμα) και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ήρθε λοιπόν και το ‘αύριο’ και το αρτιστίκ σπίτι μου καθαρό και περιποιημένο, περίμενε τους επίδοξους αγοραστές. Τελικά εμφανίστηκαν δύο αλμοδοβαρικές φιγούρες, η μία εκ των οποίων αργοπροημένη, καθώς και ο μορφονιός του χωριού που θα ήταν και ο τελικός ένοικος.

Το δράμα (τους) άρχισε όταν αντίκρυσαν το ασανσέρ. Κι εδώ παραθέτω την πρώτη τοποθέτηση της υδροχόου deppy επί του θέματος: «χαλαρά μπήκαν μία φορά σε ασανσέρ και νόμιζαν ότι δε θα σταματήσει γιατί σου λέει, το μόνο πράγμα που πάει έτσι είναι ο πύραυλος και σε στέλνει στο φεγγάρι.. εγώ θέλω να δω μόνο ένα διαμέρισμα, δε θέλω να φτάσω τόοοσο μακρια!».

Φτάσαμε τέλος πάντων στο σπίτι και με το που άνοιξα την πόρτα ένιωσα μια αρνητικιά αύρα του τύπου –Ποιοι είναι αυτοί; -Κάτι φτωχοί.. –Άπαπα.. (εσωτερικός αντίλογος: Άι μωρή πατσαβούρα, δε σου φτάνει που μπαίνεις στο σπίτι ενός καλλιτέχνη έστω και παντελώς αγνώστου, μου παίρνεις και το ύφος «η σερβιέτα μου είναι missoni»;;). Με υποτιμητικά βλέμματα προχωρήσαμε από το φουαγιέ στο κυρίως δωμάτιο κι από’ κει στο μπαλκόνι, ενώ η δεύτερη μανδάμ επιθεωρούσε την κουζίνα (πεντακάθαρη κι αυτή μπάι δε γουέι. Η κουζίνα, όχι η μανδάμ). Ο μορφονιός σαν να’ χε χαθεί από το μεγαλείο της καλλιτεχνικής μου φύσης και παρατηρούσε περισσότερο τη διακόσμηση παρά το σπίτι. Μας ζήτησαν και συγγνώμη όταν είδανε τη Μίνα στο κρεβάτι, ντυμένη, βαμμένη και καλοχτενισμένη οφείλω να σημειώσω. Μόνο οι πορνοστάρ είναι έτσι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σεχ. Και όχι, η Μίνα δεν είναι πορνοστάρ. Και ναι το ξέρω. Ωχού, το ξέρω γιατί αν ήταν θα είχα φροντίσει να το εκμεταλλευτώ για να βγάλω κι εγώ κανένα ρούβλι. Έλα να μην ξεφεύγουμε απ’ το θέμα!

Και τότε λοιπόν, ήρθε η ώρα της Αποκάλυψης (ω ναι, *Α*ποκάλυψης). Ο θίασος συγκεντρώνεται στο φουαγιέ και ρωτάει η μανδάμ: «Το μπάνιο πού είναι;» Ομολογώ πως με δυσκολία έπνιξα το γέλιο μου, διαισθανόμενος τις αντιδράσεις τους αλλά κυρίως γιατί Η ΜΟΝΗ ΠΟΡΤΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ, ΔΛΔ ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΜΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ;;; Εννοείται ότι ακολούθησαν οι φοβερά πρωτότυπες ερωτήσεις όπως «μα καλά, πώς κάνεις μπάνιο εδώ μέσα;» και εκεί ήταν που συγκρατήθηκα για να μην τους κάνω ζωντανή επίδειξη.

Και προτού αποχωρήσουν, η αρχηγός του γκρουπακίου (ξανθομαλλούσα μεσόκοπη μανδάμ) ρωτά: «Το μπαλκόνι πού είναι;». Στον κώλο μου, μισό λεπτό να το καλλωπίσω και θα σας το δείξω. «Μόλις το είδατε». «Α, αυτό είναι;». Ναι αυτό είναι αλλά αν το χαϊδέψεις λίγο μεγαλώνει (ε μα με προκαλεί). «Μπα δεν μπορείς να ζήσεις εδώ μέσα». Κι όμως! Και συνέχισε λέγοντας «δεν μπορείς να ζήσεις εδώ μέσα με τη σχέση σου» (μα άμα σου λέω μπορείς; Αλλά εν πάσει περιπτώσει δεν το σώζεις..) και εν τέλει έφυγαν εν μέσω ευχαριστιών και απολογιών. Προσωπικά αμφιβάλλω αν θα το αγοράσει κανείς αλλά περιμένω το επόμενο γκρουπ με αδημονία (θα έχω γκεστ την deppy αυτή τη φορά.. μουχαχαχ!)