Μάμιρ μάμιρ

Θα κάνω ένα ποστ (το 2ο μου :P) φιλοσοφικού περιεχομένου αποσκοπώντας στο να γίνει συζήτηση. Ο πραγματικός τίτλος του πόστ μου θα έπρεπε να είναι "Τι ακριβώς βρίζουμε;" αλλά τιμητικά τον έκανα ΜΑΜΙΡ ΜΑΜΙΡΡΡΡΡΡΡΡΡ! . Το ίδιο σημαίνει εξάλλου. Πιθανώς. Δυνητικά. Αγγούρι. Η απορία μου διατυπώνεται ως εξής. Λέμε οτι ένας άνθρωπος διαμορφώνει το χαρακτήρα του εν μέρει απο τα γονίδια και κυρίως απο τις αλληλεπιδράσεις με το περιβάλλον. Οι αντιδράσεις, σκέψεις, πράξεις του καθενός διαμορφώνονται με τη σειρά τους απο το χαρακτήρα του και το τι κουβαλάει εν πάσει περιπτώσει μέσα στο κεφάλι του ( το οποίο καθορίζεται απο γονίδια και περιβάλλον ) - κάποιοι θα έλεγαν και απο το ζώδιο - . Κάποιος κάνει κάτι το οποίο μας ενοχλάει. Τον βρίζουμε. Τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο βρίζουμε; Φταίει που έκανε αυτό που μας ενόχλησε? Κρίνοντας απο τον παράγοντα οτι δεν επιλέγει ούτε το περιβάλλον ούτε τα γονίδιά του, όχι. Άρα δεν πρέπει να τον βρίζουμε. Εκτός κι άν εισάγουμαι στο ζήτημα μια άλλη πτυχή, την ψυχή. Άρα θεωρητικά 2 άνθρωποι ξεχωρίζουν απο την ψυχή τους. Την ψυχή τη διαλέγουμε εν τέλει; Πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει αυτό το ζήτημα; δικαιούμαστε να βρίζουμε. Το μόνο σίγουρο είναι οτι σε κάθε περίπτωση αν δικαιούμαστε να βρίζουμε ένα άτομο οποιασδήποτε ηλικίας, δικαιούμαστε να βρίζουμε και κάποιον μικρότερης, γιατί η φράση "ε τι να σου κάνει αυτά του μάθανε αυτά κάνει" δε στέκει. Ή στέκει και για εναν 70άρη. Η κριτική σκέψη αναπτύσσεται.ουφ.

Μπορντέλο προς πώλησιν (παρτ του)

Επιτέλους, ο Μπάμπης ο μεσίτης ξαναέδωσε σημεία ζωής! Βέβαια αυτή τη φορά με αιφνιδίασε λέγοντάς μου "Είμαι με μια κυρία (συγχαρητήρια!) που έχει έρθει από μακριά (Λαπωνία;) και θέλει να δει το σπίτι. 2:45 στην είσοδο της οικοδομής!". Ω θεέ χωρίς γυναικομαστία, ευτυχώς που καθάρισα το ρημάδι, λες και ήξερα τι θα συμβεί. Ενόραση!
Πετάχτηκα στο μισητό απέναντι σούπερ μάρκετ για να πάρω μια λακ (γιατι η γαμοϋγρασία με είχε κάνει Τάμτα) και γυρνόντας τους είδα στην είσοδο. Ω ναι, είδα από κοντά τη θεία μορφή του Μπάμπη. Το στάιλινγκ περιελάμβανε μαύρο κοστούμι, άσπρο πουκάμισο ανοιχτό για να φαίνεται η επιμελώς ατημέλητη χρυσή καδένα που ξεκουραζόταν στο νταβραντισμένο του στήθος και φυσικά, το μούσι του νταβά, απαραίτητο για κάθε λιμοκοντόρο Θεσσαλονικιό. Δίπλα του ήταν η Κατρίν Ντενέβ, αλλά στο πιο μπασκλάς, ήτοι μια μεσόκοπη μανδάμ με κώμη που ακουμπούσε ταβάνι, ταγιεράκι θα'θελα-να-είμαι-σανέλ και ένα καλσόν που δίχτυ δεν το λες, δαντέλα επίσης δεν το λες.. κάτι πολύπλοκο μεταξύ αυτών των δύο.
Και μπήκαμε στην έπαυλη.. Ο Μπάμπης, σαν να έμενε στο σπίτι μου ανέκαθεν μπουκάρει και λέει "εδώ είναι ο διάδρομος!". Εύγε, εύγε. Προχωράει πιο μέσα και λέει "εδώ είναι ο χώρος" και μεταξύ μας είχε και δίκιο, γιατί απλούστατα το μόνο σημείο του σπιτιού όπου υπάρχει η έννοια του χώρου είναι το κυρίως δωμάτιο. Μπαλκόνι δεν είδανε αυτή τη φορά και κρίμα γιατί είχα αφήσει το αυθόρμητο ντεκόρ με τις κουτσουλιές των περιστεριών, έτσι για να υπάρχει και μια εσάνς άγριας φύσης μέσα στο τσιμεντένιο αστικό ανσάμπλ. Κρίμας.. Μετά ο Μπάμπης με χαρακτηριστική άνεση (προφανώς προερχόμενη εκ του νταβατζιλικίου) κατευθήνθηκε προς την κουζίνα και με ύφος Κολόμβου δήλωσε με στεντόρια φωνή "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΥΖΙΝΑ!!".
Σε όλο αυτό το διάστημα, η Κατρίν επιθεωρούσε με x-rays το σπίτι ακολουθώντας τον Μπάμπη. Εγώ με τη σειρά μου, είχα κρυφτεί σε στρατηγικό σημείο για να τα βλέπω όλα ώστε να έχω υλικό για το ποστ. Βέβαια αφ'ενός επειδή το καστ αυτή τη φορά δεν ήταν πολυμελές και αφ'εταίρου γιατί δεν πρόλαβα να ειδοποιήσω την deppy, δε ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές της πρώτης σεάνς.
Στη συνέχεια την είδα να κοιτάει με απορία το ταβάνι. Μάλλον θα έψαχνε τις τοιχογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου, διότι αν έχεις μεγαλώσει στις Βερσαλλίες έχεις εκ των πραγμάτων και κάποια υψηλά στάνταρντς. Και τότε αντελήφθησαν ότι κάτι έλειπε. Μια απόκοσμη φωνή (η δική μου) τους υπενθύμησε: "δεν έχετε δει το μπάνιο". Και ο Μπάμπης, με μια αριστοκρατική κίνηση, άνοιξε την πόρτα: "Το μπάνιο!!", αναφώνησε. Σιγά χρυσέ μου, κόψε κάτι. Δεν παρενέβην ωστόσο. Η δύσμοιρη Κατρίν κατάπιε μια χούφτα ταβόρ και πριν κλείσει σιγά την πόρτα, μήπως με πονέσει, έβγαλε πόρισμα: "Θέλει πολλή ανακαίνιση".
Να σημειώσω εδώ πως το παρόν ποστ γράφτηκε με μουσικό χαλί το "μπλουζάκι" της αγαπημένης ντιζέζ Στέλλας Μπεζαντάκου, στο ριπίτ φυσικά. Τα φιλιά μου στον πτέραρχο.

Η γυναικομαστία στη σύγχρονη δυτική κοινωνία

Το κρύο έσφιξε, τα πρώτα κάστανα είναι έτοιμα προς βρώσιν, οι μύτες άρχισαν να κοκκινίζουν, οι τσουλάρες εξακολουθούν να φοράνε μίνια αλλά πλέον τα μπούτια είναι μωβ, ο Πανίκας ακόμα κάνει κούνια (υποψιάζεται κανείς ότι μπορεί να είναι παιδεραστής;) και οι ρόγες μας οξύνονται απειλητικά ως απόκριση στο ψύχος. Προσωπικά βέβαια δεν κατάλαβα ποτέ τι νόημα έχει αυτή η αντίδραση, άσε που εκτός από τις μπλούζες μας, κινδυνεύει και όλο το κοινωνικό σύνολο (το μόνο που βλέπω τις τελευταίες μέρες στο δρόμο είναι ακονισμένες ρόγες να στρέφονται με μένος κατά πάνω μου).

Ωστόσο δε θα εστιάσω στις ρόγες, απλά αποτελούν μία εξαίρετη εισαγωγή για τη μικρή μου πραγματεία.. Παρατηρούσα τις προάλλες σε ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου που η ψηφιακή κοινωνία μας ονομάζει αναιδώς «οικογενειακό γεύμα», το θείο Ισίδωρο με την ψευδή γυναικομαστία και μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες. Κατ’ αρχάς, πώς γίνεται μια γυναικομαστία να είναι ψευδής, από τη στιγμή που είναι κάτι παραπάνω από εμφανής άρα και αληθής;

Ωστόσο, δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Το βασικό ερώτημά μου είναι, αν όντως υπάρχει μια νομοτέλεια στο σύμπαν, δηλαδή αν όλα εξυπηρετούν κάποιον ανώτερο στόχο, τότε τι στο διάολο ρόλο βαράει η γυναικομαστία; Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να χρειαστούν ποτέ τα βυζιά σε έναν άντρα; Μία γυναίκα σαφώς τα χρειάζεται για να θηλάσει και για να τροφοδοτήσει αυνανιστικές φαντασιώσεις και σεξιστικές συμπεριφορές. Εφ’ όσον όμως ένας άντρας δεν μπορεί να μείνει έγκυος (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), τα βυζιά του είναι τελείως άχρηστα.

Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με ένα θεολογικό ζήτημα. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι «ο άνθρωπος φτιάχτηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του υψίστου». Αν λοιπόν όντως ισχύει αυτό, πρέπει κι ο Θεός να είναι μαστοφόρος, κάτι που αντιβαίνει στην επικρατούσα εικόνα για το Θεό, ο οποίος όπως κι αν εμφανίζεται (καλοκάγαθος γεράκος με τα μαλλιά του Χρήστου Θηβαίου, ευγενής φυσιογνωμία με μπλε μάτια και μακριά καστανά μαλλιά, περιστέρι που δε θα σχολιάσω), δεν έχει ποτέ μα ποτέ γυναικομαστία. Ακόμα και στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», ο Τζίζας παρουσιάζεται ως συλφίδα, πλάκα μπρος και πλάκα πίσω. Θα μου πεις είναι κι ο χιτώνας που κόβει, ειδικά αν είναι και κρουαζέ. Αλλά το θέμα είναι ότι βυζί δεν υφίσταται. Επομένως, τι συμβαίνει με τη γυναικομαστία; Ποιος ο ρόλος της και γιατί ακόμα και ως περιστέρι, ο Θεός δεν πάσχει ποτέ από αυτή; Και εν πάση περιπτώσει, αφού υπάρχει που υπάρχει, γιατί κανείς δεν ασχολείται με το θέμα; Γιατί ας πούμε δεν υπάρχουν σουτιέν για άντρες; Ή έστω ειδικές αγωγές καταπολέμησής της όπως συμβαίνει παραδείγματος χάριν με την κυτταρίτιδα; Διότι εκτός των άλλων, η γυναικομαστία μπορεί να αποδειχθεί σοβαρός παράγων απόσπασης της προσοχής: όποτε με βρίζει ο πάντα τόπλες μπαμπάς μου το 50% της προσοχής μου εστιάζει στα όσα μου σέρνει και το άλλο 50% στα παλλόμενα στήθια.

Άρα πρέπει να δράσουμε άμεσα! Ζητούμε επιτακτικά την αναγνώριση της γυναικομαστίας ως μάστιγος, την επιχορήγηση ερευνών για την εύρεση θεραπείας και την ίση μεταχείριση μαστοφόρων και μη ανδρών.

Χελωνάκια!

Ε και τι τίτλο να έβαζα δηλαδή; Έχει γυρίσει το μισό ηλιακό σύστημα ανάδρομο, βουτάμε συλλήβδην και ανεξαιρέτως στα σκατά κι εγώ θα ψάχνω τίτλους; Χελωνάκια πουλάκι μου! Και σάπια γατοτροφή στα μούτρα σου εσένα που με καταράστηκες να μην ξανασταυρώσω σχέση, ίχο δε πούτα. Ειδικά για'σένα λοιπόν, θα παραθέσω εδώ τις νέες μεθόδους αυτοκτονίας στις οποίες καταλήξαμε ως επιτελείο, έτσι για να παίρνεις ιδέες.
Ναι ναι, θα ξεκινήσω με τα ταμπόν φυσικά, μια που το είχα υποσχεθεί στο προηγούμενο ποστ. Και είναι τόσο μα τόσο απλό, που μπροστά του το να κόψεις τα νύχια σου με νυχοκόπτη μοιάζει με μελέτη επί των μηχανισμών κυτταρικής διαφοροποίησης. Χρειαζόμεθα ένα κυτίον ταμπόν (από τα μεγάλα) και ένα λίτρο νερό. Τοποθετούμε το ταμπόν (ή τα ταμπόν αν πρόκειται για λαρύγγι-προέκταση του αγωγού Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολη) προσεκτικα μέσα στον οισοφάγο, με το κορδονάκι να κρέμεται, μην πεθάνουμε από πνιγμό. Δε λέει. Στη συνέχεια, πίνουμε το νερό και από τη διόγκωση του ταμπόν, εντός ολίγου θα προκληθεί διάρρηξη του τοιχώματος του οισοφάγου (ΜΠΑΜ!) και θα επέλθει θάνατος. Πιθανές παρενέργειες: κατάπωση του ταμπόν και θάνατος από πνιγμό, τοξικό σοκ, κνησμός στα οπίσθια.
Στην περίπτωση που έχετε φετίχ με τα εσώρουχα, η τεχνική που ακολουθεί είναι η ιδανική! Χρειαζόμαστε μόνο ένα σουτιέν το οποίο και δένουμε σφιχτά στον καρπό, στον αγκώνα, στο γόνατο ή σε μία οιαδήποτε κλείδωση τέλος πάντων. Αναμένουμε μέχρι να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματος και να αρχίσει η σταδιακή σήψη, η οποία και θα εξαπλωθεί σε όλο το σώμα. Ναι ξέρω, ίου. Πιθανές παρενέργειες: να το μετανιώσετε στα μισά της διαδρομής της σήψης με προφανείς συνέπειες.
Και μια που αναφερθήκαμε σε φετίχ, στην περίπτωση που είστε λάτρης των βυζακίων, μπορείτε να κάνετε το εξής: παίρνετε τραγικά μεγάλες ποσότητες ορμονών για αύξηση του στήθους. Το στήθος διογκώνεται, κι άλλο.. κι άλλο.. κι άαααααλλο.. μέχρι που εκρήγνυται, οπότε πεθαίνετε και εντυπωσιακά και έχοντας ζήσει την υπέρτατη ηδονή να πιάνετε ένα ζευγάρι τεραστίων τιτς χωρίς καμία μα καμία αντίσταση. Πιθανές παρενέργειες: να μην εκραγούν στο τέλος, οπότε σ'αυτήν την περίπτωση οι οψιόν είναι δύο: ταξίδι στην Καζαμπλάνκα για αλλαγή φύλου ή καριέρα με ερωτικές/αισθησιακές ταινίες για ένα πιο απαιτητικό κοινό.
Αυτές είναι προς το θλιβερό παρόν οι προτάσεις μας για μία αυτοκτονία έξω απ'τις νόρμες και το κατεστημένο. Εν τω μεταξύ, ο Μπάμπης ο μεσίτης δεν έχει δώσει ακόμα σημεία ζωής και ανησυχώ..