Les paparités grecques

Βρέχει, λατρεμένοι μου. Ω ναι, βρέχει και μου πανικοβάλλεστε μαζικά παρ'όλο που δεν υπάρχει λόγος. Η σωτηρία έρχεται από μία κομψή (συνήθως) εφεύρεση, κατασκευασμένη από σιδεράκια και αδιαπέραστο στο -μολυσμένο από τα παράγωγα των ανθρώπινων μαλακιών- ύδωρ ύφασμα και ακούει στο όνομα "ομπρέλα". Την ξέρετε ήδη; Άχουυυυ σοβαρά; Προσωπικά και μετά από πρόσφατη εμπειρία, αμφιβάλλω και επειδή έχετε καταντήσει πιο απειλητικοί κι από τις τσιτωμένες από το κρύο ρώγες, θα σας δώσω μερικές απλές οδηγίες χρήσης.
Η ομπρέλα λοιπόν, είναι προορισμένη για να προστατέψει την κασίδα μας από τις ανίλεες βροχοπτώσεις. Είναι κατά βάση αντικείμενο πολλών χρήσεων, εκτός βέβαια κι αν είναι αγορασμένη από καλάθι προσφιλέστατου εξ' Ασίας προερχομένου μικροπωλητού, που το μόνο που μπορεί να πει (ο μικροπωλητής, όχι η ομπρέλα) είναι "τλία ευλώ". Επομένως, την ανοίγουμε όταν βρέχει και μόνο τότε. Το να την ανοίξουμε έχοντας απλώς την υποψία ότι θα βρέξει, εντάσσεται στη γενικότερη κατηγορία "τραγική παπαριά". Ομοίως, το να την ανοίξουμε μετά τη βροχή, ανήκει στην ίδια κατηγορία.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που ξεπερνά αυτήν την κατηγορία και τοποθετείται σε περίοπτη θέση στην κατηγορία "οκ, η μαλακία που σε δέρνει δεν παίζεται!" κι αυτό είναι το να κυκλοφορείς με ανοιχτη ομπρέλα ενώ βρέχει, κάτω από υπόστεγο. Φυσικά υπάρχει και η μεγάλη ελληναριά, που είναι το να περιμένεις να σου κάνουν και χώρο για να περάσεις. Θα σου το πω καθαρά κι ελπίζω ότι δε σου έχει κάνει η Βροχοπούλου κατάληψη στο κεντρικό νευρικό σου σύστημα και ότι θα με καταλάβεις: ιτ'ς ε νόου-νόου!!
Κι εδώ θέλω να απευθύνω κάλεσμα σε όλους τους μη φέροντες ομπρέλα αναγνώστες του βλογ μας: Λαχανάκια μου, όταν βλέπετε ιδίοις όμμασι τέτοιου είδους παπαριές, μην τις υποστηρίζετε αλλάζοντας δρόμο για να περάσουν τα ομπρελοφόρα καγκουρό, ρισκάροντας να βραχείτε de plus. Αντιθέτως, συνεχίστε πρόσω ολοταχώς, μέχρι να αντιληφθούν τα μονοκύτταρα ότι από τη στιγμή που κουβαλούν ομπρέλα, οφείλουν να αποδείξουν τη χρησιμότητά της βρέχοντάς την. Εν ανάγκη, δώστε και καμιά σπρωξά-είναι φοβερή εκτόνωση! Ορίζουμε δε, μετά περισσής τιμής και υπερηφανείας την 19η Νοεμβρίου ως μέρα μνήμης της πρώτης επισήμου μάχης ενάντια σε μία από τις έχουσες τη βαρύτητα θεσμού ελληνικές παπαριές.
Aux armes, λαχανάκια μου, aux armes!

O Χώρος

Ο Χώρος είναι κάτι που με έχει απασχολήσει ιδιαιτέρως. Στην εφηβεία, ενώ πολλά παιδιά έχουν υπαρξιακές αναζητήσεις, ή έστω αναζητήσεις όσον αφορά το χρόνο, εγώ είχα μια έξαρση αποριών για το χώρο. Για το χρόνο προσωπικά το έχω λύσει το θέμα. Άλλη φορά. Μου φαίνεται εξαιρετικά παράδοξο το γεγονός ότι όταν αφήνουμε ένα χώρο - με την ευρύτερη έννοια - εξακολουθεί να υπάρχει. Και όταν γυρίζουμε σε αυτό το χώρο, είναι ακόμα εκεί. Πιθανώς άθικτος, πιθανώς εντελώς αλλαγμένος. Δεν έχει σημασία. Υπήρξε μια περίοδος που αυτό καθεαυτό το γεγονός οτι υπάρχει ο χώρος με σόκαρε. Κι οτι δε μπλέκεται. Δηλαδή ό,τι είναι τώρα βορειότερα απο κάτι άλλο, θα είναι μόνιμα βορειότερα. Όπως και να χει. Ο αρχικός σκοπός του ποστ δεν ήταν να αναφέρω αυτό, απλά το θυμήθηκα. Τώρα το ζουμί. (κύβοι KNORR, τα σπάνε.) Κάτι για μένα λοιπόν. Με ανακουφίζει να ακούω ανθρώπους να συζητούν για το χώρο. Δηλαδή να συζητούν για δρόμους, διαδρομές, τοποθεσίες, μέρη κτλ.. Νιώθω μια ασφάλεια. Η προσωπική μου ερμηνεία σε αυτό είναι οτι συχνά νιώθω ότι οι άλλοι δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον, και το να τους ακούω να μιλάνε για κάτι εξαιρετικά συγκεκριμένο, με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια. Ότι κάποια βασικά κέντρα στον εγκέφαλό τους λειτουργούν ακόμα. Το ξέρω ότι αυτό που λεω λογικά δε στέκει, είναι απλά κάτι το ενστικτώδες. Ίσως γιατί είναι και μια συζήτηση που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε με οποιονδήποτε, ασχέτως οποιουδήποτε χαρακτηριστικού. Παρατηρώ επίσης, ότι συχνά νιώθω - με ορισμένες παρέες - μια δυσφορία, και ενώ δε βαριέμαι, και έχουμε πράγματα να κάνουμε και να πούμε, θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Οχι Στέλιο, προφανώς δε συμβαίνει με σένα. Νομίζω ότι κι αυτό έχει να κάνει με το τι με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής. Αν και συχνά συμβαίνει λόγω σωματικής κούρασης. Και κάτι τελευταίο. Μια σκέψη που έκανα. Σκέφτηκα ότι αν υπάρχει "ψυχή", είναι αυτό που μας κάνει να ελέγχουμε τις σκέψεις μας. Γιατί ναι, καταλαβαίνω όλες τις αλληλεπιδράσεις στο σώμα, αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει να ελέγχουμε τις σκέψεις μας. Να τις κατευθύνουμε αν θέλετε. Τι είναι το "εγώ". Επιλέγω τι σκέφτομαι. Και αν θέλω σκέφτομαι κάτι άλλο. Συχνά σκεφτόμαστε πράγματα που μας απασχολούν ενώ δε μας είναι ευχάριστο. Αλλά στο εξωτερικό επίπεδο των σκέψεων, αυτό που "ακούμε" μέσα στο κεφάλι μας, ελέγχουμε 100% τι "παίζει". Ο ελεγχός αυτός γίνεται απο την "ψυχή". (;?) - - Σκέψεις είναι όλα αυτά, μπορεί αύριο να σκεφτώ κάτι άλλο και να το απορρίψω μόνος μου. :P KUNG Άν έχεις ενα dildo απο latex καλυμμένο με λιπαντικό στον κώλο σου και κλάσεις, πώς θα ακούγεται; πρέπει να είναι θεϊκό. Αν κάποιος προσφέρεται να το δοκιμάσει παρακαλώ να το ηχογραφήσει και να το στείλει. Πνευματικά δικαιώματα κτλ. κατοχυρωμένα δεν υπάρχει πρόβλημα. Επειδή το σκέφτηκα δε θα κλέψω τα δικαιώματα από αυτόν που θα το κάνει. Εξάλλου δε γίνονται ΠΡΑΓΜΑΤΑ στην Ελλάδα και όταν συμβαίνουν τέτοιες σπουδαίες καινοτομίες πρέπει να τις επικροτούμε πάσει θυσία. Γεια shας.