Εβδομάδα των παχών

Ή καλύτερα, μία ακόμα εβδομάδα των παχών. Και κρίμας γιατί είχα καταφέρει να μπω σε μία σειρά και εκτός από το μαμ να κόψω και το πάφα-πούφα αλλά ήρθε το τρισκατάρατο sorbonne και με απορρύθμισε πλήρως. Ξανάρχισα να καπνίζω αρειμανίως και να ενδίδω στο επίμονο φλερτ οποιουδήποτε βρώσιμου είδους. Τα αποτελέσματα είναι δυστυχώς εμφανή. Το αμετακίνητο βυζόκοιλο που λόγω της ύπουλης και υπόγειας τακτικής μου είχε περιέργως αρχίσει να υποχωρεί, εν τέλει όχι μόνο παγίωσε τα κεκτημένα του αλλά άρχισε να επεκτείνεται και πέραν αυτών.
Τώρα λοιπόν έφτασα σε κρίσιμο σημείο, διότι οι οψιόν μου δύο εισί: Μπορώ να συνεχίσω να τρώω με την ίδια ή ακόμα μεγαλύτερη συχνότητα και σαφώς αυξημένες ποσότητες. Έτσι το αμετακίνητο πλην όμως επεκτεινόμενο βυζόκοιλο θα γίνει απλώς μια συμπαγής σφαίρα λίπους που θα καλύψει και τα πόδια μου. Το μόνο που μένει να κάνω σ'αυτήν την περίπτωση είναι να βάλω τους δείκτες των χεριών μου πάνω από τα αυτιά μου και έτσι θα μετατραπώ σε ένα ωραιότατο χοπ-χοπ (φωτογραφία του οποίου δίδεται στο τέλος του ποστ). Ωστόσο, μπορώ να τιθασεύσω το βίαιο πάθος μου για μαμ και ταυτόχρονα να καλλιεργήσω μια ροπή προς την άθληση. Γιες, άι'λλ ντου ιτ!
Το πρωί θα πάω για ποδήλατο μετά από τουλάχιστον 4 χρόνια επίμονης αποχής. Ελπίζω ότι όντως είναι από τα πράγματα που δεν ξεχνιούνται ποτέ γιατί στην αντίθετη περίπτωση την έβαψα. Βέβαια δεν τρέφω την ουτοπική ελπίδα ότι θα διανύσω και ιδιαιτέρως μεγάλη απόσταση, δεδομένης της λατρείας μου προς τον καλό μου φίλο, το στριφτό τσιγάρο, αλλά και πάλι αξίζει μια δοκιμή.. όχι; Γουίς μι λακ όπως και να'χει γιατί ειλικρινά, το να κάνω γυμναστική για'μένα είναι μια τεράστια υπέρβαση. Προφανώς ανήκω στην τεράστια ομάδα ανθρώπων για τους οποίους εφευρίσκονται όλοι οι τραγικοί τρόποι αδυνατίσματος, κάτι για το οποίο θα μιλήσω λογικά σε επόμενο ποστ. Ζε βου κιτ!
Α ναι, να και το χοπ-χοπ!