Δεν είναι νεύρα..

..Είναι η κούρασή μου που φορούσε τόσον καιρό τη μάσκα της υπερέντασης και μου βγαίνει αναδρομικά.
Είναι που ενώ θέλω να σου φτιάξω τη διάθεση, η "μπαταρία" μου αδειάζει υπερβολικά γρήγορα και νομίζεις ότι δεν περνάω καλά μαζί σου.
Είναι αυτή η μίζερη "πόλη" που δε μ'αφήνει να αναπνεύσω.
Είναι αυτή η μίζερη "πόλη" που δε σ'αφήνει να αναπνεύσεις.
Είναι που το αμετακίνητο βυζόκοιλο είναι κυριολεκτικά αμετακίνητο.
Είναι που μερικές φορές ξυπνά ο κομφορμιστής μέσα μου και θέλω λίγη παραπάνω άνεση.
Είναι που σ'αγαπάω σε βαθμό που δε χρειάζεται να προσδιορίσω εδώ κι εσύ πιστέυεις ότι σε υποτιμώ μπροστά σε τρίτους.
Είναι που μου λείπεις.
Καλημέρα.

(Λαχανάκια, εξκιουζέ μουά για το σύνδρομο ντάουν του συγκεκριμένου ποστ -προφανώς βρίσκεται εδώ κατ'εξαίρεσιν.. Θα επανορθώσω με ένα τραγικά πεταμένο λίαν συντόμως!)