Μετά τον ύπνο. [ Caution: Μαυρίλα included ]

Με το που τα μάτια μου κοιτούν και πάλι το εσωτερικό των βλεφάρων μου νιώθω οτι γεμίζουν νερό. Τα σφίγγω. Μαζί και τα χείλη μου. Ασυναίσθητα..."Κάθησε εδώ κοντά μου, μου λειψες ξαφνικά..♪" Το ξυπνητήρι-κινητό μου. Τελικά με τραβάει μάλλον το ρομάτζο- τι απαίσια λέξη. Αλλά δε μου πάει. Τι να κάνω. Με ρίχνει. "Μού λειψες ξαφνικά". I know the feeling. Δεν το νιώθω τώρα. Αλλά το ξέρω σα συναίσθημα. Μου γάμησες το κέρατο μαλακιστήρι. Δε ρίχνω τις ευθύνες πάνω σου όχι. Πρέπει να μάθω να μην έχω απωθημένα μαζί σου. Αισιόδοξο; Ίσως. Αλλά έτσι είναι. Και σίγουρα γίνεται. Το θεμα είναι πώς. Πώς γίνομαι ξανά μέσα μου όπως πρίν; Χωρίς κολλήματα και χαζοκόμπλεξ. Απο αυτά τα κακά κόμπλεξ (κακο squawk) που δε μπορείς να τα εντοπίσεις ψάχνοντας τις σκέψεις σου. Κακά κόμπλεξ!!! Στη βροχή θα σας βγάλω. Πόσο αγαπώ τους φίλους μου! (ΝΗΣΤΕΥΕΙΣ ΤΕΤΑΡΤΕΣ ΠΑΡΑΣΕΚΕΥΕΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΕΣ????) Αλήθεια σας αγαπώ. Πάρα πολύ. Και σας έχω ανάγκη. Να το ξέρετε. Να μ'αγαπάτε. Μ'αγαπάτε; (το τρίχρονο μέσα μου) Θέλω να κλάψω αλλά δε μπορώ, νομίζω οτι θα με βοηθήσει να καθαρίσω κρεμμύδια. Αλήθεια!!!

Υ.Γ. Κι όμως η φωνή σου στο κωλοβίντεο με χτυπάει. Κακό σκουόκ κακό!!!!

Υ.Α.Τ.Υ.Γ. (υστερα απο το υστερογραφο) : Ναι η μαυρίλα εξαντλήθηκε αν θέλετε έχουμε Ίλες σε άλλα χρώματα.