Μαμ!!

Ήρθαν τα χριστούγεννααα.. καλώς τα! Επιτέλους έφτασε η τραγική αυτή περίοδος που ο παιδεραστής της γειτονιάς έχει την τιμητική του (η ερυθρόχρωμη αμφίεση με το λευκό γουνάκι και η μονίμως φριζαρισμένη σε βαθμό εγκληματος μακριά γενειάδα δεν κινούν καμία υποψία κι έτσι, προσελκύει πλήθος παιδακίων που τον μπερδέυουνε είτε με τη μασκότ του ολυμπιακού, είτε με κουτάκι κοκα-κολα σε μεγέθυνση. Τα πιο πολιτικοποιημένα παιδάκια, όπως εγώ για παράδειγμα, θα πιστέψουν απλά ότι είναι σημείο διανομής του ριζοσπάστη και της πράβδα-ρωσική εφημερίδα για να μη μου ψάχνεστε..), τα πάντα βάφονται κόκκινα με αποτέλεσμα τα αλτσχάιμερ να επιδεινώνονται και να τοποθετούνται χρονικά στην περίοδο του πάσχα, ενώ το ολ-τάιμς-κλάσικ απαύγασμα του ελληνικού ντιζάιν (ήτοι το οικτρό καράβι από φωτοσωλήνα) δεσπόζει στην πλατεία Αριστοτέλους, δίνοντας μία νέα διάσταση στη φράση "Ελλάδα, χώρα του φωτός".
Και κάπου εδώ, εμφανίζεται η Κάρμεν Ρουγγέρη ως άλλη μάρτυς του Ιεχωβά, για να σε σφυροκοπήσει μειλίχια με την απόλυτη επιταγή: "Αυτά τα χριστούγεννα, ας στολίσουμε μαζί το δέντρο της αγάπης κι ας δώσουμε στους συνανθρώπους μας την αγάπη που τους αξίζει." Μάλιστα. Πώς; Μα εδώ σου έχουμε δώσει τους απόλυτους τρόπους αυτοχτονίας και θα κολλήσουμε σ' αυτό; Μην άγχεσαι, λαχανάκι μου, ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις την αγάπη σου σε όοοοολους όσους "αγαπάς" είναι τα γλυκά της γιαγιάς Ιντουκάλα των οποίων τις συνταγές έχω φυσικά εξασφαλίσει (ναι, με το ανάλογο τίμημα..)
Και ξεκινάμε με το πρώτο γλυκό: κουραδιέδες
Τα υλικά μας εδώ είναι απλούστατα. Χρειαζόμαστε 500 gr ξερού σκατού αγελάδας, ύδωρ από το Θερμαϊκό, ρατ πόιζον σε κόκκους και άσπρη σκόνη για το γαρνίρισμα. Όχι, δε συνιστώ κάτι σε κοκαΐνη γιατί κοστίζει. Τώρα βέβαια, αν δε φείδεσθε χρημάτων, πράξτε κατά βούληση. Αρκεί να είναι άσπρη σκόνη. Προσωπικά θα συνιστούσα πιτυρίδα, καλλιτεχνικό γύψο, τουμποφλό ή τριμμένες ασπιρίνες (αναβράζουσες η μη). Η διαδικασία είναι προφανής: τρίβουμε το ξερό σκατό για να το χρησιμοποιήσουμε ως άλευρο, αναμιγνύουμε με το ύδωρ μέχρι να γίνει ένα σφιχτό μίγμα και ρίχνουμε μέσα το ρατ-πόιζον. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για μισή ώρα και τέλος, γαρνίρουμε με την εκάστοτε άσπρη σκόνη.
Δε θέτε κουραδιέδες; Χάου αμπάουτ σαμ χελομακάρονα;
Για τα παραδοσιακά χελομακάρονα θέλουμε χέλια από κάποιο βιολογικό καθαρισμό μεγάλου αστικού κέντρου, μακαρόνια από το 1995 (είναι βίντατζ έδεσμα) και μία μασέλα (είπαμε, βίντατζ έδεσμα οπότε καταλαβαίνετε ότι η μασέλα *πρέπει* να είναι χρησιμοποιημένη). Τοποθετούμε τα χέλια και τα μακαρόνια σε βαθύ σκεύος και βυθίζουμε ηδονικά τα χέρια μας, προσπαθώντας να κάνουμε ένα σχετικα σφιχτό μίγμα. Τηγανίζουμε σε λάδι μηχανής μέχρι να αρχίσουν να φθορίζουν και γαρνίρουμε με δόντια.
Το χέλι σας φέρνει αέρια (κουνγκ); Ε τότε θα λατρέψετε τη βασηλόουπιτα!
Για το κομψοτέχνημα αυτό θα χρειαστείτε αποκόμματα εφημερίδων που αναφέρονται στις βάσεις αλλά προσοχή! Θέλουμε μόνο αυτά που αφορούν σε σχολές με χαμηλή βάση, εξ' ου και το όνομα (βάση λόου). Δημιουργούμε μία μάζα με αποκόμματα και ένα μίγμα από σταγόνες για τα αυτιά, άκουα-φόρτε και ταμπάσκο, το βάζουμε σε φόρμα και το αφήνουμε κάτω από το καλοριφέρ (ή και στον ήλιο αν υφίσταται ηλιοφάνεια) μέχρι να πρασινίσει από πάνω. Γλασσάρουμε με καλαμάκια και προφυλακτικά λιωμένα στον ατμό.
Και θυμηθείτε, πάνω απ' όλα έχει σημασία να τα προσφέρουμε με αγάπη. Καλή επιτυχία!