Πεταλουδίτσες και λουλουδάκια-άχου βρε!

Μιαρή ύπαρξη, σιχαμένο μονοκύτταρο χωρίς ριβοσώματα, αισχρό κατάλυμα βασιδιομηκύτων, αποκρουστική διαστροφή των 15 Μαΐων, αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε' σένα. Διότι αξίζεις κατά γενική ομολογία μία περίοπτη θέση στο διασυμπαντικό χωλ οφ φέιμ, μια που τέτοια καρμιρούχα μαλάκυνση εμφανίζεται τρομαΧτικά σπάνια στον κόσμο που ζούμε. Δε θα αναφερθώ στο προφίλ-προμόσιον της νεοελληνικής μιζέριας, όπου παρεμπιπτόντως δηλώνεις με περισσή περηφάνεια δατ γιορ χαρτ μπιλόνγκς του ντάντι (ήτοι ότι έχεις σχέση, τρομάρα σου). Δε θα αναφερθώ ούτε στο μαυσωλείο που κατασκεύασες για το υπερΕγώ σου χωρίς καν να έχεις πεθάνει. Αναρωτιέμαι μόνο, ζώον όρθιο, πού το βρίσκεις όλο το πεταμένο θράσος σου και πας και κωλοτρίβεσαι ψηφιακά πάνω σε ό,τι σου γυαλίσει μ' αυτό το καλομοιρίστικο στυλάκι, το γεμάτο νάζι πασαλειμμένο με σμήγμα και διανθισμένο με κομπλιμέντα και υποκοριστικά-Τζίζας Κράϊστα!! Και να πω ότι τηρείς τα προσχήματα, πάει στο διάολο. Ο κόσμος βρίθει λυσσασμένων υπάρξεων. Ωστόσο, εσύ μάι ντίαρεστ πις οβ σιτ δε σταματάς σε κανένα εμπόδιο, ούτε μπροστά σε μία σχέση. Και όχι, δε μιλάω γιατί έχει καεί ιδιαιτέρως η γούνα μου από το όξινο κάτουρό σου, αλλά γιατί βλέπω ότι αυτή είναι γενικώς η γραμμή που ακολουθείς και το βρίσκω τελείως αντιαισθητικό. Πιο αντιαισθητικό κι απ' το συνδυασμό μαύρο παντελόνι-άσπρο σοσόνι. Μ' έχει πιάσει το υδροχοϊκό μου ξαφνικά και δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να χαλιούνται από την έμφυτη παρακμή μερικών, οπότε μάζεψε λίγο τα πλοκαμάκια σου, γιατί δε θέλω και πολύ για να χάσω πλήρως τον αυτοέλεγχό μου και να ξεχάσω Θέατρο, κουλτούρα και Flaubert και να σου αντικαταστήσω το δεξί μάτι με ένα φακό μικροσκοπίου και το αριστερό με έναν venti caramel macchiato.
Καλή Σαρακοστή.

(Σόρρυ για το παραλήρημα αλλά οι ψυχίατροι συνιστούν εκτόνωση.)