tea pot aaaah.

Τις τελευταίες μέρες εντόπισα μια σπουδαία εννοιολογική διαφορά. Τη διαφορά μεταξύ του "Θέλω να μην κάνω τίποτα" και του "Δε θέλω να κάνω τίποτα". Δε θα εστιάσω καθόλου στη διπλή άρνηση που θα έπρεπε να δηλώνει κατάφαση θεωρώ ώς αξίωμα οτι σημαίνει αυτό που καταλαβαίνει όλος ο κόσμος.
Έχουμε: |Θέλω να μην κάνω τίποτα| και |Δε θέλω να κάνω τίποτα|
Το ένα έχει μια διέξοδο, το άλλο καμία.
Στην πρώτη περίπτωση αυτό που εννοεί αυτός που το λέει είναι ότι τον έχει καταβάλλει μια ραστώνη και δε θέλει να συμμετάσχει σε κάποια δραστηριότητα η οποία απαιτεί τροφοδοσία ενέργειας. Όπως το ερμηνεύει αυτό ο καθένας. Για άλλους σημαίνει ότι θέλουν να κάτσουν σπίτι και να δούν τηλεόραση, για άλλους να κάτσουν σπίτι και να μιλάνε με φίλους, για άλλους να πάνε κάπου κι απλά να μην κουνιούνται κ.α. πολλά, περισσότερο ή λιγότερο αντικειμενικά δραστήρια. Πάντως αυτό το "τίποτα" σε κάποιο βαθμό -μικρό ή μεγάλο- θα τους ικανοποιήσει, εφόσον αυτό είναι που θέλουν.
Στη δεύτερη περίπτωση το νόημα είναι ότι Δεν υπάρχει ο,τιδήποτε το οποίο να μπορεί να ικανοποιήσει αυτόν που το λέει σε οποιοδήποτε βαθμό. Δηλαδή - από πλευράς μου τουλάχιστον- βίωσα αυτό το "Δε θέλω" στο έπακρο. Και υπερισχύει απλά αυτό που δε θέλω λιγότερο. -Θές να μείνεις μέσα; -Όχι. -Θές να βγείς έξω; -Όχι. -Θές να μείνεις μόνος; -Όχι -Θές να πεθάνεις; - Όχι. - Θές να ζεις; -Ναι. να η διέξοδος. Αχα. Σημειολογική διαφορά μεταξύ εμού και των emo.