Καλέ, στολιζόμαστε!

Πέντε μέρες σε εμπύρετη κατάσταση αρκούν για να χάσεις πλήρως την επαφή σου με την πραγματικότητα. Θες η ανημπόρια, θες που ο εγκέφαλος σιγοβράζει στους 39 βαθμούς, θες το ντοπάρισμα με παρακεταμόλη.. τελικά πάτησα το off και τώρα ζω με τις αναλαμπές.
Ενεθυμήθην λοιπόν πως σε δύο μέρες, ήτοι την 1η Δεκεμβρίου, ο δήμος Θεσσαλονίκης παραθέτει γκαλά στην πλατεία Αριστοτέλους για τη φωταγώγηση του ίδιου εδώ και αιώνες χριστουγεννιάτικου κόνσεπτ.

Ναι ναι.. ΚΑΙ φέτος θα έχουμε το καράβι από φωτοσωλήνα με τις τρεις σημαίες [μία σε κάθε κατάρτι]. ΚΑΙ φέτος θα έχουμε το ανεξήγητης κατασκευής δέντρο με την κλίση των 30 μοιρών που απορούμε πώς διάολο δεν πέφτει με τους αέρηδες που φυσάνε από και προς το μεταλλαξιγόνο Θερμαϊκό.
Ωστόσο φημολογείται ότι το καράβι δεν είναι ένας απλός φωτοσωλήνας αλλά ανακυκλωμένοι φλούο δονητές που, αφού αφαιρέθηκαν οι μηχανισμοί τους και το χρώμα τους (για να έχουμε ένα ουδέτερο εφέ), αποτέλεσαν το σώμα αυτού που αναιδώς ονομάζουμε φωτοσωλήνα. Οι μηχανισμοί με τη σειρά τους, δεν έμειναν αναξιοποίητοι αλλά τοποθετήθηκαν στη βάση του δέντρου ώστε να δονούνται κατά τρόπο τέτοιο που θα εμποδίσει την πτώση του δέντρου εξ'αιτίας του εκάστοτε τυφώνος.
Όσον αφορά στις τρεις σημαίες, ακούγεται έντονα ότι φέτος θα πολλαπλασιαστούν εκθετικά, μόνο που μη όντας καλός στα μαθηματικά, δεν μπορώ να σας δώσω το ακριβές γινόμενο. Μπορώ μόνο να πω ότι θα γίνει της πουτάνας από σημαίες αλλά μην ανησυχείτε, δε θα είναι απ'αυτές με τον αετό και τις φωτιές στο κέντρο.
Πρόταση του βλογ είναι να τοποθετηθεί ένας σάντα κλάους στο δάχτυλο του βενιζέλου. Λιτό και συμβολικό. Επίσης, δεδομένης της μανίας με το νέο αμερικανό πρόεδρο, μπορούμε να ντύσουμε το άγαλμα του Αριστοτέλη με χιτώνα-φουλ παγέτα [διότι μιλάμε για Θεσσαλονίκη] που θα σχηματίζει το πρόσωπο του πρέζιντεντ, για να μην πει κανείς ότι όλα τα στολίσαμε εκτός από το ραμολί στην καρέκλα. Τέλος, μία πρόταση για τον μονίμως παραμελημένο Λευκό Πύργο: αγιοβασιλάκια που σκαρφαλώνουν. Ολούθε πάνωθέ του. Μέχρι τις πολεμίστρες.
Ξέχασα να αναφέρω ότι μαζί με όλα αυτά, έχουμε κι άλλο ένα παραδοσιακό ντεκόρ: τα κρεμμύδια της Τσιμισκή. Βέβαια αυτά ανάβουν με κάθε ευκαιρία οπότε συνήθως τα θεωρούμε δευτεράντζες.


Παρ'όλα αυτά, οφείλω να πω ότι τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω. Ειλικρινά. Αλλά μιλάμε πάντα για τη δική μου Θεσσαλονίκη. Ή μάλλον τη δική *μας* Θεσσαλονίκη. Ζογιέ νοέλ μεζανφάν!:)